“İnsanlar evlerinde(…)bir şeyler okuyorlar, pencereden gökyüzüne bakıyorlar. Onlar için iş başka. Başka türlü yaşlandılar onlar. Babadan kalma eşyanın, hediyenin ortasında yaşıyorlar, mobilyaların her biri de birer anı. Küçük saatler, madalyonlar, portreler, kağıtlar uçmasın diye üzerine konulan biblomsu eşya, paravanalar, şallar(…)Şişeler, kumaşlar, eski giyecekler, gazetelerle dolu dolapları var onların. Her şeyi saklamışlar. Bense kendi geçmişimi nerede saklayacağım? İnsan geçmişini cebine koyamaz ki. Bunu yerleştirmek için bir eve sahip olmak gerek. Bense yalnız bedenime sahibim. Yalnız bedeniyle, yapayalnız olan bir adam, anıları durduramaz. Üzerinden aşıp gider onlar. Yanıp yakınmamam gerek, sadece özgür olmayı istedim ben.”
Jean Paul Sartre // Bulantı (Sayfa 216)
Çeviren: Samih Tiryakioğlu, İstanbul: Varlık Yayınevi, 1967
No comments:
Post a Comment