“ ‘Yok olacağım. N’olacak o zaman? Hiç bir şey…Nereye gideceğim o zaman? Yoksa ölüm…. Hayır, hayır istemiyorum’ diyerek fırladı yataktan. Mumu yakmak istedi. Titreyen elleriyle sağı solu yoklarken mumu şamdanla birlikte yere devirdi. Kendisi de yastığın üzerine düştü. Gözleri açık, yattığı yerden karanlığa bakıyordu: ‘Hiçbir şeyin önemi kalmadı artık. Ölüm!Evet ölüm!... İçeridekilerin hiçbiri bilmiyor bunu. Bilmek istemiyorlar. Acımıyorlar. Sadece gülüp eğleniyorlar. Hiçbir şey umurlarında değil. Ama bir gün kendileri de ölecek. Bugün ben, yarın onlar…. Fakat mutlaka ölecekler. Bundan kurtuluş yok. Gülüp oynasınlar bakalım. Hayvanlar!’ diye düşünüyor, neredeyse öfkesinden boğuluyordu. Çektiği acı dayanılmazdı.”
Lev Nikolayeviç Tolstoy // Ölüm Manifestosu-Öyküler (İvan İlyiç’in Ölümü) (Sayfa 40)
No comments:
Post a Comment