“Sanki bu büyük öfke beni kötülüklerden arındırmış, umuttan kurtarmıştı. İşaretler ve yıldızlardan yüklü olan bu gecede, kendimi ilk kez olarak, dünyanın tatlı kayıtsızlığına açıyordum. Dünyayı kendime bu kadar eş, bu kadar kardeş bulunca, anladım ki eskiden mutluluğuma ermişim. Hatta hala da mutluyum. Her şey tamam olsun, kendimi pek yalnız hissetmeyeyim diye, idam günümde bir sürü seyirci bulunmasını ve nefret çığlıklarıyla karşılamalarını dilemekten başka bir şey kalmıyor.”
Albert Camus // Yabancı (Sayfa 117)
Çeviren: Tahsin Yücel, Can Yayınları, İstanbul, 2006
No comments:
Post a Comment