KAR, SOĞUK VE HALİL

Sabahtı, üşüyordu kuşlar, titriyordu kanatları. Dar bir sokaktaydı eviniz. Yürüseniz karşıya on beş adım eder etmezdi. Uykunuzda kan ter içinde kalmıştınız, sağa sola bakmıştınız yutkunarak. Karanlıktı, kar yağıyordu. Beyaz bir ışıltı aydınlatıyordu sessiz sokağı. Kaskatı kesilmiş gövdeleriyle cansız kuşları gördünüz, elinizi kalorifere bastırdınız, yerden göğe yükseliyordu sanki kar, tersineydi dünya.

Eli rahat durmuyor Halil’in. Camdan aşağıya bakar, insanların kafasını izler. Güler de güler. Deli bu çocuk. Çekirdek atar aşağılara, çıtır çıtır süzülüşünü izler tanelerin, denk gelişini kafalara. Yapma, dedikçe celallenir, bağırır. Onu dizginlemeye çalışırız, insan durdurulamaz, başaramayız. Şimdi de hedefi sokağın karşısındaki iş hanının üçüncü katında beliren gizemli yabancılar. Biz bakmamaya çalışıyoruz, asırlık koyu perdelerin gerisinde gölgeleri beliriyor zaman zaman, bakmıyoruz. Ellerinde sivri cisimler var gibi, bakmıyoruz, saplıyorlar mı, bakmıyoruz, sıkılan boyunlar ve tavana kaldırılan kurbanlar, bakmıyoruz, bakmayız. Bunları Halil anlatıyor. Kemal ayrılmış sevgilisinden, köşede ağlıyor. Yüzüne yoldan vuran neon kırmızıları hâlini daha bir acıklı yapıyor. Notebook soğutucusu alın yazısı oluyor, kırıştıkça alnı kayboluyor harfler, tükeniyor. Güvenli limandı o, yeryüzü sığınağımdı, umudumun şarkısıydı. Yüzüne bakıyorum Kemal’in. Böyle ilginç tamlamalara gerek var mı? Değer mi? Halil, patates yapalım, diyor. Karnımız acıktı. Onaylıyoruz. Derin bir iç çekiyor Kemal. Yüzü soğuyor notebookcasına. Büyük ihtimalle bilgisayarcıda, birileri kazıklanıyor şu anda. Çuvalda yirmi kilo kadar patates var, biraz da soğan. Çillenmeye başladılar. Plastik bir kabın içine soyuyor kabukları Halil. Neşeli. Abi, diyor, hava soğuk, üşüyorum ama olsun. Birlikteyiz ya, yeter. Patatesi nasıl istersiniz beyefendi bugün? Kulağım onda, gözüm pencerede. Kar etkisini artırıyor. Fark etmez, diyorum, kızart gitsin. Tamam abi, diyor, onlar da kızartıyordur bir şeyler, el kol belki. Karşıdaki adamlardan korkuyorum. Ben zaten korkak biriyim ama bu sefer bir başka korkuyorum.

Bizim öykümüz böyle işte.

Dalmışım, içim geçmiş. Mağazaların yeni yıl indirimleri, işportacıların acıklı sesleri arasında kalmışız. Doğal gaz faturası çok geldi, buruşturarak fırlatıyor faturayı önüme Kemal. Üç kişi bir şeyi beceremiyoruz, ısıtamıyoruz evi, yapamıyoruz. 444 lira gelmiş, diyor Halil. Neşeli. Uyumlu bir rakam abi, banka numarası gibi. Pekiyi, karşıdakilere kaç lira geliyor? Onlar üşümüyor mu? Onlar kaç kişi abi? Fazla soru, başım ağrıyor. Ara sokakta yine kavga var. Açıkhava müzesinin bahçesine girip tarihi eserlerden çalmak isteyenleri bekçi enselemiş. Bacağından vurulmuş Kotçu Haşim. Kan öyle bir fışkırmış ki asfalttaki çukur ılık ılık dolmuş bu sıvıyla. Akrabaları, kan kardeşleri bekçinin kulübesini parçalıyor, bekçinin ağzını burnunu kırmışlar. Adam hastanelik olmuş, yürüyemeyecekmiş artık. Polis şerit çekti, şu sarılı siyahlı olanlardan. Geleni geçeni durduruyor, kimlik soruyorlar. Birkaç gün böyle, yakında biter, unuturlar bu sokağı. Anlattılar, kırmızı kan çukurunun içine dolan karın büyüsü. Görmeliymiş. Evden çıkamıyoruz ki, soğuk. Kemal ağlıyor hâlâ, benim uykum var, Halil pencereden hayatı izliyor. Bir tane kadın dileniyor abi, dedi, bazen kazandığı bozuklukları cebine atıyor, kirli elleri, onu görüyorum, ağzını bir örtüyle kapatıyor, bileğinden kavradığı çocuğunu sürüklüyor peşinden. Gidiyor abi, tehlikeli bir adamla izbe apartmana giriyor. Ne yapıyorlar orada, ne yapacaklar? Çocuk oturdu ve annesini bekliyor, dileniyor. Sorma soru Halil, sorma. Elektrikler kesildi işte, üşüyeceğiz.

Başımıza felaket gelmezse, olmasa bir şey, olmaz. Öykü olmaz o zaman. Halil iş hanının üçüncü katına taş atmış defalarca. Hastaydım ben, kursağım eriyordu. Kemal ağlıyordu büyük ihtimalle, duymamıştı. Taşları atıp atıp kırmış camları, gülmüş sonra. Adamlar içeride değilmiş o vakit neyse ki. Anlamamışlar o gün. Sonraki gün bizimki yine yapınca yapacağını, pusudakiler karşılık vermiş bu kez. Yani verdiler. Böyle anladık olan biteni. Tuz buz oldu çürük camlarımız. Halil, abi, dedi, korkuyorum, bunlar katil, şakadan da anlamıyorlar, öldürecekler bizi. Tuvalete kalktım, aynaya bakıyor, hafif bir ışıkta kendimi izliyorum. Saçım sakalım birbirine karışmış, hastayım. Ömrüm azaldı, hissediyorum. Kaç gündür bir lokma yiyemedim, patatesi ezerek yutmaya çalışıyorum, olmuyor. Elektrik yok, ışıksız kaldık. Bu öykünün melankolik kahramanı Kemal, bir Orhan Pamuk karakteri olsaydı keşke ama değil. Kaldırımda, diyor, bir çiftin birbirine koştuğunu, gülümseyerek sarıldığını, tek vücut olduklarını gördüm, ne güzeldi. İki arabanın birbirine çarptığını, takla attıklarını havada ve bu çiftin leşini çıkardığını da gördüm, diye ekliyordu acınası bir sesle. Duvarımızda bir tablo vardı, nereden geldiyse, elinde mavi bir şemsiye tutan kadın, yeşilliklerin arasına ilerliyor, toprakta beliren bir gün ışıltısına basıyordu. Ondaydı gözüm, göremesem de ezberlemiştim renklerini. Kemal yeniden ağlamaya başlamıştı. Yüzünü göremem, yüzsüz, karanlık. Halil endişeli. Poe karakteri o da, olsa olsa. Gizemli, karanlık, gotik. Gelecekler abi, diyor, tıkırtıları artıyor. Sessiziz. Camları gazetelerle kapatmaya çalıştık, rüzgâr içimize işliyor. Polisler gitmiş, söylemiştim. Annesi apartmana giren çocuk kaskatı kesilmiş, çöpçüler cesedini toplayacaklar birazdan. Bıyıklı bir adam belediye otobüsüne yetişmeye çalışıyor, yakaladı ama kapıyı açmadı şoför. Yüklendi gaza. Toz bulutu, serpiştiren kar. Suni çam ağacı koyuldu sokağa vinçlerle. Devasa. Işıltılı. Çok sürmez, çalacaklar ışıkları. Para etmese de çalarlar. Belediyenin artık güçlü bir elektrik akımı koyup hırsızları kül edeceğini söylemişlerdi. Göreceğiz.

Başımıza gelecekleri biliyorum ben. Uyumuşum, hastayım, bu biliniyor tarafınızca. Yok, dedi Kemal, yok Halil, gitmiş. Ya gittiyse çam ağacına, ışıl ışıl parladıysa bedeni ve olduysa kor? Sus, diyorum Kemal’e, kendine sakla melankolik dehşetini. Hanın giriş katındaki börek salonu dolu. Takip ediyorum, kıymalı börek niyetine yenen kıymasız, etsiz, soya soslu-soğanlı hamurlar. Küçük bardaklarda içilen çay. Yandaki internet kafede kirlenmiş klavyeler. Bir saatliğine açılan masa. Bir buçuk TL. Sağa sola bakan asker, çarşı izninde. Umutsuzca bir profil oluşturuyor kendine. Ahlaka mugayir bir siteye girecek, yutkunuyor, fark ediyorum, engellenen site, morali bozuluyor, parmak hesabıyla kalan günlerini sayıyor, çok var daha, alnındaki sivilce büyüyor. Aklımı bunlarla karıştıramam. Halil yok. Çıkıp arayabilsem keşke, dermanım yok. Aramaya git, diyorum Kemal’e. Bak sağa sola, o üçüncü kattakilere sor. Halil her şeyimiz, onsuz mutlu olamayız. Hava kararıyor, suni çamın ışıkları yanıyor. Rengarenk. Yaşam vadediyor. Gelmedi Kemal de. Yalnız kaldım. İçeri çekip katlettiklerini tahmin ediyorum onu. Kendi felaketini yarattı belki de. Soğuk içime işliyor yalnızlık kadar. Hangisi daha keskin?

İş hanının tepesinden bağırıyor Halil. Beni bir örümcek ısırdı abi bi bi, sesi yankılanıyor bir kerelik. Fakir bir örümcekti, cılız, güçsüz. Isırdı ve öldü. Kendimi bir bırakayım boşluğa, bak göreceksin nasıl ağ ağ öreceğim kırılan camımızı sonrasında, nasıl ısınacağız, nasıl alt edeceğim o kötü adamları, nasıl, aman nasıl! Üçüncü kattan testere filmindeki cıgıcıgı gülme sesi geliyor John Kramer’dan, I wanna play a game, diyor Kemal’e. Aşağı atıyor kendini Halil. Çam ağacının tepesine yapışıyor. Gövdesi parlıyor, patlıyor. Isınıyor sokak, aydınlanıyor, alev alev oluyor.

Cıgıcıgı gülüyorum. Sağlığım bozuk, öldü öleceğim. Aklımda hain planlar.

İnsanlar sıraya girmişler, ellerini ısıtıyor, hemen ötedeki yeni açılan kahvecide kahvelerini sipariş ediyorlar. Belediye başkanı umutlu: Şehrin çevresini değiştireceğiz. Kemal’i bir yılbaşı şapkası, belinde bir zincir ve Kotçu Haşim’in kotlarından biriyle görüyorum dilenirken.

Hava soğuk. Yalnızım. Kaskatı kesilmiş gövdeli kuşlar canlanıyor, kızarıyor; elimi kalorifere bastırıyorum ama soğuk, yerden göğe yükseliyor alevler, güzel dünya, hayat güzel aslında.