“Ta gerilerde hayatın başlangıcında aydınlık bir nokta vardı. Fakat bu gittikçe karanlığa gömülüyordu. O an, hızı artarak düşen bir taşın hayali saplandı zihnine. Her an çoğalan acılar dizisi olan hayat, acıların en korkuncu olan bir sona doğru tepetaklak uçuyordu. ‘Ben de uçuyorum’ diyordu İvan İlyiç. Ürperiyor, kıpırdanıyor, karşı koymak istiyordu. Fakat artık karşı koyamayacağını biliyordu. Yine de bakmaktan kendini alamayarak, yorgun gözlerle seyrediyordu karşısındaki kanepeyi. Tepetaklak düşüşünün korkunç bir sonla, paramparça olmakla biteceği anı bekliyordu.”
Lev Nikolayeviç Tolstoy // Ölüm Manifestosu-Öyküler (İvan İlyiç’in Ölümü) (Sayfa 58)
Kaknüs Yayınları.1998
No comments:
Post a Comment