Kirpi

Kirpi

Olanca gücüyle sarılmışken yorganına ve gömülmüşken yastığının en puf yerine sandı bir ses duyduğunu. İçi titredi o an. Hafifçe döndürdü başını ve yatağında yer eden soğuk yüzeyler aldı ateşini. Karaltı vardı kapının öte yanında yahut o öyle düşünüyordu. Vücudu saran, tariften muaf bir sızısı vardır korkunun. Deneyimledi onu.

Kel, kör bir kirpi. Tam da böyleydi korkunun yarattığı yeni bedenin görünümü. Kimse yoktu evde çünkü kimsesi yoktu. Yatağından hayata atılmamıştı günlerdir. Oda bomboştu ama ortalığı pis bir koku doldurmuştu tamamen. Yatağından seçemiyordu karaltıdakini. Kalbe giden damarlarda ani yüklenmeler oluşuyordu her saniye. Ana rahmine dönmek için, ilk bileti o alabilirdi.

Koridorun ışığı yandı. Hatırlıyordu, faturayı ödemeyeli çok olmuştu ve elektriği kesikti haftalardır. Derin bir rahatlama yaşadı son tespitinin de etkisi ile. Bu bir rüyaydı. Evet, basit ve ilkel bir geçici ölüm hali. Şuurunun açık olduğunu hissedercesine gülümsedi. Gülümsemesi yetersizleşti ve kahkahası yankılandı, boş odayı dolduran pis kokunun içinden.

Koridorun ışığı bir yanıyor bir sönüyordu. Freddy Krueger’in kendi rüyasında olmasını çok istedi o eşsiz anda. Yeşilli, kırmızılı kazağı, hasarlı yüzü, bir de keskin tırnakları. Koridorda ışık oyunları göze çarpıyordu. Bunun yanında az önce attığı kahkahanın bir benzeri geldi koridordan. Kanı çekildi. Kızılay’ın birkaç yeni ünite kan tedarik etmesi gerekiyordu neredeyse. Böyle bir rüya olmaz, dedi. Devam etti yutkunarak: Bu saçma bir rüya. Evet, hepi topu bir zihin oyunu.

Kapı sertçe çarpıldı. Kimsin, şeklinde bir soru savurdu kapı civarına. Aldığı yanıt ürkütücüydü: Rüyadasın! Korkusu arttı birkaç misli daha. Gözlerinden istemsiz yaşlar akıyordu ve bağırıyordu biteviye: Defol, bu benim rüyam. Kahkaha, kapının öte yanında vücut bulmuştu adeta. Kapı koluna uzanan elin, sözcük şekline getirilemeyen hissi. Açıldı kapının sürgüsü ve loş ışığın içinden göründü bir benzeri. Onun bir kopyası gibiydi. Suratındaki çiller dahi aynıydı. Dayanılacak şey değildi bu yaşanan. Kendini fırlattı yatağından aşağı, uyanmak için. Sert bir darbe aldı kafatası ve yitirdi bilincini bir süre. Uyandığı vakit, karanlığın yitip sabahın sesinin hükmetmeye başladığının ayırdına vardı. Evet, rüyaydı tüm olanlar. Gün dönmüş, ölenler dirilmişti. Yataktan hiç çıkmadı koca gün. Yemek de yemedi. Gece gözkapaklarına çoktan oturmuştu. Uykuya daldığı an, karşısında sabah uyandığı anı buldu. Gün, yeni doğmaktaydı. Kafasını karıştıran bu yeni rüya, canını sıktı. Tuvalete gitmeli ve işemeliydi. Kapının kolu elinde kaldı ne var ki. Kapı, kilitlenmişti öte taraftan. Kulaklarının hemen yanında hissettiği sıcaklık yayıldı gövdesine. Rüyadayım nasılsa, dedi. Kapıya iki tekme savurdu. Ayak baş parmağından koptu bir deri parçası ve aktı bir müddet kanı, çerçöple dolu zemine. Yanmıştı canı ve açılmıyordu kapı. Hışımla attı kendini yatağına ve sesini haddini zorlarcasına kullandı: Aç!

Aniden kaldırdı kafasını. Zonkluyordu baştan ayağa. Kımıldayamıyordu. Şimdi uyanmış olması gerektiğini anımsadı. Uykuda rüya görmüştüm, sonra uyandım yeni günle. Sonra uyuduğumda rüyamda yeni günle uyandığımı gördüm aynen. Kapıyı açamadım rüyada. Uyudum tekrar ve şimdi uyandım. Evet, bu doğru. Sözlerini tamamlayamadan çıktı yataktan.  Gitti ve kapıyı açtı. Kapıya tekme savurduğu kesindi. Kapıda birkaç yarık göze çarpıyordu. Koridor, karanlıktı alabildiğine. Tuvaletin önüne bıraktığı mumlardan birini yakmak için kibritini çaktı. Tuvaletten gelen iç karartıcı müzikle attı çığlığını. Bağırdı. Bağırmak eylemi, hiç böyle dolu dolu tadılmamıştı. İskoç tarzı esintiler barındırıyordu müzik. Kel kör kirpiler kaçışıyordu bir yandan öte yana. İrili ufaklı. Çarpıyorlardı birbirine ve onun üstüne düşüyordu kimisi tavandan. Besili olanı, kana gelmiş ve yaralı ayaktan bir gıdım koparmıştı. Oracıkta feryadı basmıştı ve bayılmıştı. Geçen zamanın farkında değildi kendine geldiğinde. Tuvaletin hemen önünde uzanıyordu ve ışıklar yanıyordu. Demek ki açtılar durumuma acıyıp elektriğimi. Ah, ne iyi insanlar var. Böylesi bir iç geçiriş, onu bir nebze ferahlattı. Bedeninde herhangi bir araz yoktu görünürde. Başparmağı iyiden iyiye şişmişti sadece ve kötü durumdaydı. Rüyadayım, dedi şu an. Uyurgezer bile olabilirim. Hırıldadı: Uykusu ve gerçek yaşamı birbirine karışanlar var. Onlardan mı oldum yoksa?Odasına gitmek için doğrulduysa da kalkamadı yerinden. Bu sefer koridorun ışığı söndü ansızın ve kendi odasından belirdi ışık ve ses oyunları. Kahkaha yükseldi. Kendi kahkahasına benzetti tekrar bu zalim sesi. Kapadı gözlerini çünkü açtı ve bir şey yememişti belirsiz bir süredir.

Gözlerini açamıyordu bu dakikada. Kestiremedi rüyada olup olmadığını. Sesler geliyordu hemen yanından. Cımbızla çekiyorlardı etlerinden sanki. Gözlerini bile zamklamışlardı. Bu da bir rüya. Eminim. Haykırıyordu ve derken bir el kapadı ağzını. Tükürük ve kusmukla doldu elin içi ve kesildi nefesi an be an. Daldı derin bilinçsizlik haline. Boşlukta yüzmek gibi bir şey. Böyle nitelendiriyordu bilinçsizlik halini. Her şey olabilirdi. Uyku  ya da gerçek. Rüya da hakikat. Kabus yahut keramet. Koridordaki ışığın cızırtısı onu döndürdü ona göre gerçeğe. Belki de rüyadaydı. Umursamadı. Çıplaktı ve utandı teninden. Koridordaki lamba, patlayacak denli parlıyordu. Gözü alan bir parlaklık içinden, iki mantolu adam yaklaştılar. O öyle sandı muhakkak. Adam olmayabilirlerdi. Hakikatin kesinliği adına adam dedi onlara ve bu bir rüya ise gerçek kıldı, gerçek ise rüyadan arındırdı. Kollarından kaldırdılar arşa doğru. Diken dikendi elleri. Acıtıyorlardı canını. İnledi inim inim. Sızladı sızım sızım. Birlikte yükseliyorlardı ve duygusuz bir kahkaha attı biri. Düştü tavandan içeri ve koridor suyla doluydu. Suya değdiği an, hissettiği yaşam. Açtı gözlerini ve uyandı gerçekten. Rüyayı yaşıyordu, tahminine göre. Musluğu açık unutmuş olmalıyım. Yok, yok. Suyumu kesmediler henüz. Elini çenesinde gezdirdi düşünceli bir şekilde. Sakallarım, günlerdir tıraş olmamış yüzüm? Ne oluyor? Bitmedi mi rüya? Yüzünde birkaç bin sinek kayabilirdi. Anlam veremiyordu bu duruma. Kapattığı an gözlerini, suyun içinde geziniyordu ölü kirpiler arasında. Nefes almıyordu kirpiler.

Gözünü açıp kapaması yetiyordu, gerçeği ve hayali değiş tokuş etmesi için. Suyun içinde sürükleniyordu bir süre sonra. Çarptı gürültüyle kafasını aynaya ve suyun rengi, değişmedi. Renksizdi. Kanı akmıyordu anlaşılan. Açınca gözlerini, suyu gördü. Kapadı gözlerini, aynı yerdeydi. Ölü kirpi mezarlığı. Aç, kapa, aç, kapa. İşe yaramıyordu. Kirpiler. Her yerdeler. Elini attı çenesine. Bir tutam sakal. Yağlı ve pis bir dokunuş. Rüyadayım, ya da değilim.

Nefes alamayacak haldeydi ve sudan kurtulmak için yöneldi odasının kapısına. Açtı kapıyı ve kurtuldu sudan. Attı deli bir kahkaha. Sıyırdım ben. Kafayı yedim. Yuttum beynimi. Hayal aleminde yaşıyorum. Koştu yatağına sıçradı bir hamlede. Delik deşik oldu her yeri. Bu sefer aktı bir varil kan. Kirpi sarmıştı bedenini. Kirpilerden örülü bir cesetti adeta. Bu bir rüya dedi, son nefesini sunarken, ölüm meleğine. Ölüm meleği, kahkaha attı. Doğru dedi. Bu bir rüya. Aç gözlerini. Ölüm meleğini gördü gözlerinin kepenklerini çekerken yukarıya. Yani, ben miyim? Sensin evet. Ölüm meleğisin sen. Rüya değil mi bu da? Hayır bu bir gerçek. Rüyanın varlığı kadar. Ne yapacağım ben? Aç gözlerini sadece. Açtı gözlerini ve attı kahkahasını. Bu bir rüya mı? Evet, gerçekten bir rüyadasın. Rüyadasın ve bu bir gerçek. Rüya gerçektir. Yaşamak, rüyaları ertelemektir.

O zaman, ben kirpi olmak istiyorum. Olur mu? Elbette, görev senin. Şey, Freddy var mı gerçekten? Var. İyi. Bu bir rüya eminim.                                               

30.12.2011 01:58:49